Većina ljudi želi odmor provesti posećujući lepa i ugodna mesta, no jedan deo njih ne zanima uživanje u još jednoj plaži, planini, muzeju ili kulturno-istorijskom spomeniku, već se radije odlučuje za sve popularniji “crni turizam”.
Mesta smrti, stradanja, patnje
Crni turizam ili na engleskom “dark tourism” mogli bismo definisati kao turizam koji uključuje obilaske mesta stradanja ili smrti. Njegove glavne podvrste su “thanatoturizam” (po grčkoj reči thanatos/smrt) i “grief” turizam.
O ovakvoj vrsti turizma odnedavno govori i nova Netflixova serija koja gledaoce “vodi” na mesta smrti, stradanja, patnje i opasnosti.
Crni turizam postoji od 1996.
Termin crni turizam “izumela” su 1996. dvojica profesora s glazgovskog univerziteta Caledonian, John Lennon i Malcolm Foley. Oni smatraju da prvi primeri crnog turizma sežu još u doba starog Rima i gladijatorskih borbi u Koloseumu.
“Mračni aspekti istorije i čovečanstva jednostavno su ljudima zanimljivi”, objašnjava lingvista Peter Hohenhaus, koji je dosad posetio 700 ‘crnoturističkih’ destinacija u 90 zemalja sveta i o tome piše na svojoj internet stranici.
Obilasci mjesta katastrofe
“Grief” turizam uključuje obilaske mesta katastrofa, nezavisno o tomu jesu li bile prirodne ili su izazvane ljudskim postupcima. Obilazak ruševina New Orleansa nakon uragana Katrina, Ground Zero, mesto gde su do 2001. stajali njujorški tornjevi WTC-a ili černobilska elektrana, najpoznatiji su primjeri turističkih atrakcija u “grief” turizmu.
Među mračnim mestima koja privlače turiste su i pariško groblje Pere Lachaise, Berlinski zid, kambodžanska polja smrti, demilitarizovana zona između Severne i Južne Koreje, kolumbijski grad Medellin, nekadašnji nacistički logori, ulice Belfasta…
Nema posjeta područjima zahvaćenima ratom
Hohenhaus ističe da “crni turizam” ne sme uključivati turističke posete sirotinjskim delovima gradova niti kriznim ili ratom zahvaćenim područjima.
indeksonline.rs/HINA/ Foto: Shutterstock/Olivier
