NOVI PAZAR – Gospodin Rasim Ljajić je samog sebe prijavio Tužilaštvu za organizovani kriminal nakon grozomornih i neargumentovanih kleveta ratnog zločinca Vojislava Šešelja da je najistaknutiji sandžački političar navodno vođa narko kartela.
Pošto Tužilaštvo ništa ne preduzima protiv četničkog vojvode, koji je očigledno pod jakom zaštitom i patronatom političke i pravosudne oligarhije, gospodin Ljajić je izabrao jedini mogući način u ovoj državi da zaštiti svoju čast i i lični kredibilitet, jer javni tužilac već duže vreme ništa ne preduzima, a privatnom tužbom ništa ne bi postigao.
Zgrožen talasom verbalne agresije i psihološke represije kojoj je već duže vreme izložen, gospodin Rasim Ljajić je najavio ono što njegove sandžaklije ne žele, a niti većina srpskog naroda, da verovatno neće biti ministar u nekoj budućoj vladi Republike Srbije. I ova najava je bila odraz činjenice, da je gospodinu Ljajiću više stalo do zaštite lične časti i moralnog integriteta nego do najviših državnih funkcija u Republici Srbiji.
Ovakvi postupci gospodina Ljajića se ne mogu svrstati u red vijesti dnevnog značaja, jer takve informacije nadrastaju i prevazilaze puko informisanje javnosti u Sandžaku i Republici Srbiji.
Javnost u Sandžaku, pa i šire ne može da shvati, a još manje da prihvati činjenicu da politika linča, optužbi bez ijednog konkretnog dokaza, uličarskog ponašanja i primitivnog vokabulara u republičkom parlamentu ratnog zločinca Vojislava Šešelja i zločinačke i ultranacionalističke Srpske radikalne stranke u službi diskreditacije i političke eliminacije najuspešnijeg sandžačkog političara može biti od uticaja na javno mnjenje u zemlji koja ima demokratske i proevropske ambicije.
I horor – knjigom „Novopazarski kralj heroina Rasim Ljajić“ sa napadno crvenim koricima, što podseća na more crvene, nevino prolivene bošnjačke krvi tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu, a čiji je aktivni saučesnik bio i četnički vojvoda Šešelj, ponovljene su slične optužbe bez ikakvog činjeničnog pokrića.
Četnički vojvoda bi nakon etničkog čišćenja nesrpskih naroda na čemu sistematski i dosledno radi već tri decenije i on i njegova stranka, da taj isti proces realizuje i u srbijanskoj vladi.
Na udaru se našao jedini ministar u srpskoj vladi koji nije iz reda većinskog naroda i čovek koji je doprineo promociji i afirmaciji novog demokratskog i civilizovanog lika Republike Srbije pred međunarodnom javnošću više od svih ministara srpskog porekla zajedno.
Bošnjaci i pripadnici drugih manjinskih naroda opravdano se nalaze pred zabrinjavajućom dilemom: ako jedan političar proevropskog profila koji kontinuirano manifestuje krajnje dobronameran, lojalan i patriotski odnos prema zemlji u kojoj živi može biti izložen nezapamćeno gruboj i bezobzirnoj verbalnoj agresiji od strane ljudi čije prisustvo u republičkom parlamentu je najveća kompromitacija i bruka Republike Srbije, i ako nastupi osuđenog ratnog zločinca i dalje imaju značajnu političku težinu i utecaj na na srpsko javno mnjenje, kakva je onda njihova perspektiva u takvoj državi.
Ono što je još više zabolelo svakog demokratski orijentiranog građanina ove zemlje, je svakako činjenica da pripadnici vladajuće i većinske SNS su potpuno neutralano, čak skoro blagonaklono pratili sistematske i neprestane napade poslanika SRS na potpredsednika njihove vlade i na njihovog koalicionog partnera. Kod običnog posmatrača sve je to poprimalo karakter sinhronizovanog nastupa ove dve stranke.
Gospodin Rasim Ljajić može biti uklonjen iz vlade Republike Srbije po želji srpskih nacionalista. Ali postoji mnogo važnije pitanje: šta time Srbija dobija, a šta gubi? Dobija vladu koja ima čisto srpski nacionalni karakter, ali gubi najboljeg reprezenta njene multikulturalnosti i multietničnosti. Gubi najboljeg promotera demokratske i evropske Srbije. Gubi najčvršćeg i najstamenijeg garanta sandžačke političke i nacionalne stabilnosti. Gubi veru manjinskih naroda u demokratsku orijentaciju većinskog naroda, jer ako se Srbija ovako ponaša prema ljudima kao što je gospodin Rasim Ljajić, kako da ostali imaju poverenje u dobre i iskrene namere aktuelne srpske vladajuće oligarhije.
Gubi političara koji je svim srcem iskreno radio i za dobro države u kojoj je živio i za dobro kraja iz kojeg je došao. Ovo dvojstvo teško može verodostojno ponoviti više ijedan političar iz reda manjinskih naroda.
Drugim rečima, izgubiće mnogo više Srbija nego Rasim Ljajić. Kratkovidi srpski političari čiji pogled teško može da dopre dalje od Nemanjine ulice gde je smeštena zgrada Vlade Srbije, to možda neće odmah primetiti.
Ali ponekada treba da prođe izvesno vreme da neko shvati šta je imao i šta je olako i lakomisleno izgubio.
Esad Rahić, predsednik Društva istoričara Sandžaka
